നഗ്നനായ ബ്ലോഗർ.

പണ്ട് തിരുവനന്തപുരം യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിൽ പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന ഇംഗ്ലണ്ടുകാരനായ പ്രൊഫസർ പറഞ്ഞ ഒരു വാചകം എടുത്തു പറയാം. “ മലയാളികൾ കാഴ്ചകളിൽ ഭ്രമിക്കുന്നവരാണ്. “ ഒന്നിനുവേണ്ടിയുമല്ലാതെ മണിക്കൂറുകളോളം പൊതുവഴിയിൽ കഴ്ചകണ്ടിരിക്കാൻ മലയാളിക്ക് ഒരു മടിയുമുണ്ടാകില്ലെന്നും പറഞ്ഞു പ്രൊഫസർ. (പേരോർക്കുന്നില്ല, തല്ലരുത്)

ഒരു കഥ പറയാം. ഷിഹാബുദ്ദീൻ പൊയ്ത്തും‌കടവിന്റെതാണെന്നാണ് ഓർമ്മ. നമ്മുടെ കണ്ണുകൾ നമ്മെത്തന്നെ വഞ്ചിക്കുകയും കാഴ്ച്ചകളിൽ ഭ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന നമ്മളിലോരോരുത്തരെയും കുത്തിനോവിക്കും ഈ കഥ. പൊയ്ത്തുംകടവിന്റെ കഥ ഞാൻ പറയുമ്പോൾ അദ്ദേഹം എന്നെ തല്ലിയാൽ, ആ തല്ല് എനിക്ക് അത്യാവശം കിട്ടേണ്ടതാണെന്നു പറയാം. കഥ മുഴുവനായി പറഞ്ഞാൽ തല്ല് ഉറപ്പാണെന്നതിനാൽ ചുരുക്കി സാരാംശം മാത്രം പറയാം. “കഥ“യുടെ (കലാകൌമുദി പ്രസിദ്ദീകരണം) നല്ല കാലത്ത് വായിച്ചതാണ്. എന്നാൽ ഇപ്പോ “കഥ“ക്കു നല്ലകാലമല്ലേ എന്ന ചോദ്യം പ്രസക്തം. അതിനുത്തരം ദാ ഇങ്ങനെ പറയാം.-പണ്ട് സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്നകാലത്ത് തിരുവനന്തപുരം കിഴക്കേക്കോട്ടയിലെ ഗാന്ധിപാർക്കിനു ചുറ്റും പഴയപുസ്തകങ്ങൾ വിൽക്കുന്നവരുടെ കൈയ്യിൽനിന്നും കൊള്ളവിലക്കു വാങ്ങുകയും അപ്പോൾത്തന്നെ മറ്റാരും കാണാതെ ഇടുപ്പിൽ താഴ്ത്തി മുങ്ങുന്ന, സ്കൂളിൽ ടീച്ചർ കാണാതെ ആമ്പിള്ളാരുടെ ഇടയിൽ സർക്കുലറടിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കൊച്ചുപുസ്തകത്തിന്റെ നിലവാരമേ ഇന്നു “കഥ“ക്കുള്ളു. ആ കഥകൾ വായിച്ചു വിശകലനം ചെയ്ത് ഒന്നരപ്പുറം ആസ്വാദനം എഴുതുന്ന മഹാന്മാരെ നമിക്കണം. കിഴക്കേക്കോട്ടയിലെ കച്ചവടക്കാർ ആവശ്യം കഴിഞ്ഞ കൊച്ചുപുസ്തകത്തിനു പകുതിവില തരും. പക്ഷേ “കഥ”ക്ക് ആ വിലപോലും കിട്ടില്ല.

ഷിഹാബുദ്ദീൻ പൊയ്ത്തുംകടവിന്റെ കഥയിലേക്ക്-
പൊതുവഴിയിൽ ഒരുപെൺകുട്ടി മരിച്ചു കിടക്കുന്നു. ചുമ്മാ കിടക്കുകയല്ല. പരിപൂർണ്ണ നഗ്നയായിട്ട് കിടക്കുന്നു. ചുറ്റും കൂടിനിൽക്കുന്നു ജനം. എല്ലാ കണ്ണുകളും അവളുടെ ശരീരത്തിൽത്തന്നെ. ജീവനില്ലെങ്കിലും ആ നഗ്നസൌന്ദരത്തിൽത്തന്നെയാണ് കണ്ണുകൾ. ഹാ കഷ്ടം എന്നു പറയുന്നവരിൽ ഒരാൾപോലും പെൺകുട്ടിയെ തിരിച്ചറിയുന്നില്ല. ഇതിനിടയിൽ പ്രായം ചെന്ന ഒരാൾ ചുമലിലിട്ടിരുന്ന തോർത്തുകെണ്ട് അവളെ കഴുത്തറ്റം മൂടുന്നു. അപ്പോഴാണ് കൂടിനിന്നവരിൽ ഒരുവൽ “ഇതെന്റെ പെങ്ങളല്ലെ“ എന്നു തിരിച്ചറിയുന്നത്‌. ഇതു നമ്മുടെ ലങ്ങേരുടെ മോളല്ലെ എന്നു മറ്റൊരാൾ.
കാഴ്ചകളിൽ ഭ്രമിക്കുന്ന നമ്മുടെ അന്ധമായ ഭോഗതൃഷ്ണകളെ പൊളിച്ചുകാണിക്കുകയാണ് കഥാകാരൻ. അപകടത്തിൽ‌പ്പെട്ടു മരണമടഞ്ഞവരുടെ ചിത്രം മൊബൈൽകാമറയിൽ പകർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഞാനടക്കമുള്ളവരുടെ സ്വയംരതിയെ നിഷ്പ്രയാസം തുറന്നുകാട്ടുന്നു. ഞാനിവിടെ പറഞ്ഞതുപോലെയല്ല, ഇത്രക്കും സ്വയംനിന്ദതോന്നിയ മറ്റൊരുകഥ വായിച്ചിട്ടില്ല ഇന്നേവരെ. അത്രക്ക് ഭംഗിയായി കഥപറയാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്.

ഇപ്പോൾ ഈ കഥ പറയാൻ ഒരു കാരണമുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ രണ്ടുകൊല്ലം ബ്ലോഗിൽ നിന്നതുകൊണ്ട് കണ്ട ചിലകാര്യങ്ങളെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയാണിവിടെ. എന്താണ് ബ്ലോഗ്? ആദ്യകാലങ്ങളിൽ ബ്ലോഗിനെ ഒരു ഇന്റ്റർനെറ്റ് ഡയറിക്കുറിപ്പായി കണക്കാക്കിയിരുന്നു. പിന്നതു മാറി അവനവനു സ്വന്തമായുള്ള പ്രസിദ്ധീകരണശാലകളായി മാറി. എനിക്കു പറയാനുള്ളതെന്തും പറയാനും അതു മറ്റുള്ളവർ വായിക്കണമോ, അതോ എന്റെ വീട്ടിലുള്ളവരോ സുഹൃത്തുക്കളോ മാത്രം വായിച്ചാൽ മതിയോ, ഇനി അതിൽ ആരൊക്കെ അഭിപ്രായം പറയണം, അത് ആർക്കും പറയാമോ, അതല്ല, എന്റെ പുറംചൊറിഞ്ഞു തരുന്നവർമാത്രം മതിയോ എന്നും തീരുമാനിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ബ്ലോഗിനുണ്ട്. എന്റെ ബ്ലോഗുപരിചയം വളരെ പരിമിതമാണ്. എന്നാൽ കണ്ടതു ചിലതു പറയാതെ വയ്യ എന്നായി. ചൊറിച്ചിൽ അടക്കാനാവുന്നില്ല എന്നു പറയാം.

ബ്ലോഗിൽ ആദ്യമായി വരുന്നത് വിശാല മനസ്കന്റെ ബ്ലോഗു വായിച്ചിട്ടാണ്. പിന്നെ കാണുന്നത് മലയാളം എന്ന ഭാഷയെ മെരുക്കാൻ ആദ്യകാലശ്രമം നടത്തിയ (തർക്കമുള്ളവർ പറഞ്ഞുതന്നാൽ നന്ന്) ഹുസൈൻ സാറിന്റെ(രചന) പേര് ചിലർ ചന്തപ്പെണ്ണുങ്ങളെപ്പോലെ തർക്കവിഷയമാക്കുന്നതാണ്. കമ്പ്യൂട്ടർ എന്നതിന് കം‌പ്‌യൂട്‌ടർ എന്നെഴുതണോ അതോ കമ്പൂട്ടർ എന്ന് എഴുതണോ എന്ന തർക്കമായിരുന്നു. പക്ഷേ ആ തർക്കങ്ങൾ പലപ്പോഴും ഇന്നു നമ്മൾ ഉപയോഗിക്കുന്ന കമ്പ്യൂട്ടർ മലയാളത്തിന്റെ വളർച്ചക്കേ ഉപകരിച്ചുള്ളു. വേണ്ടത്ര അംഗീകാരം പലർക്കും നൽകപ്പെട്ടില്ല എന്ന പരാതി നിലനിൽക്കത്തന്നെ മലയാളം വളർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. അത്തരം സംവാദങ്ങളെ പൂർണ്ണമനസ്സാലെ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു.
പിന്നെ കണ്ട തർക്കങ്ങളെല്ലാം വ്യക്തിഹത്യകളായിരുന്നു. ഇഞ്ചിപ്പെണ്ണ് അമരക്കാരിയായി അമേരിക്കൻ ലോബി തർക്കം., ചിത്രകാരൻ-പൊന്നമ്പലം വിവാദം, ചാറ്റ്‌-ഫോൺ വിവാദവുമായി കുറുമാൻ, മഹാത്മാഗാന്ധി വിവാദവുമായി കൈപ്പള്ളി-കേരളാഫാർമർ, ബ്ലോഗിലെ വെട്ടുക്കിളികൾ വിവാദവുമായി ഹരികുമാർ, ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നവരുടെ അടിവസ്ത്രത്തിന്റെ കറ എങ്ങിനെ വന്നു എന്നുനോക്കാൻ മരമാക്രി, ബ്ലോഗർമാർ പരസ്പരം കാ‍ണുന്നത് വിലക്കണമെന്നു ബെർളിതോമസ്, അവസാനം എന്നെ അവന്മാർ ചവിട്ടിപ്പുറത്താക്കി എന്നു നിലവിളിച്ചുകൊണ്ട് കാപ്പിലാൻ. എനിക്കറിയാന്മേലാണ്ട് ചോദിക്കുകയാണ്..... ഇതിനുമ്മാത്രം എന്തിന്റെ കേടാ നിങ്ങൾക്ക്‌.

ഇവിടെയാണ് ആദ്യം പറഞ്ഞ സായിപ്പിന്റെ വാചകങ്ങളുടെ പ്രസക്തി. നമുക്കു കാഴ്ച്ചകൾ വേണം. ഒരുപണിയുംചെയ്യാതെ ചൊറികുത്തിയിരിക്കുമ്പോൾ കാണാൻ കാഴ്ച്ചകൾ വേണം. ഹരികുമാർ പറഞ്ഞതെത്ര ശരി. “ബ്ലോഗിൽ വെട്ടുക്കിളികളാണ് കൂടുതൽ”. ഒരു വിവാദം ഉണ്ടാകാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു മലയാളംബ്ലോഗർമാർ. സംഘടിത ആക്രമണത്തിന്റെ നാറാണക്കല്ലുകൾ. ഇനി വിവാദങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി ഹിറ്റുകൂട്ടുന്നവർ. ആ നിലക്കു നോക്കിയാൽ ബ്ലോഗിലെ ഏറ്റവും നല്ല മാർക്കറ്റിംഗ് മാനേജർ ബെർളി തോമസ്സാണ്. ഏറ്റവും നല്ല സമയത്ത്‌ എന്തു വിൽക്കണം എന്നു ഇത്രയും നന്നായി അറിയാവുന്നവർ ഇല്ലതന്നെ. ബ്ലോഗിലെ ഹിറ്റുകൂട്ടാൻ എന്ത്‌ എപ്പോൾ ചെയ്യണം എന്നു അദ്ദേഹത്തിനു നന്നായറിയാം. ബെർളി ഒന്നു തുമ്മിയാൽ മതി, പിന്നത്തെക്കാര്യം മറ്റുള്ളവർ ഏറ്റെടുത്തുകൊള്ളും. പിന്നെ പോസ്റ്റായി, പോസ്റ്റിനു മറുപടി പോസ്റ്റായി........... എത്ര ഈസിയായി നിങ്ങളുടെ ചിലവിൽ അദ്ദേഹം ഹിറ്റുകൂട്ടുന്നതു നോക്കു, . പക്ഷേ ബെർളിയുടെ കാര്യത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന് ഒരു ലക്ഷ്യമെങ്കിലുമുണ്ട്‌. അതുപോലുമില്ലാതെ ബഹളം വയ്ക്കുന്നവരാണ് ഉണ്ണാക്കന്മാർ.

ഇന്റർനെറ്റിൽ സൌജന്യമായി ലഭിക്കുന്ന ഈ സൌകര്യം സ്വന്തം കുടുംബസ്വത്താണെന്നു കരുതുന്നവർ. എനിക്കിഷ്ടമുള്ളത് ഞാൻ എഴുതുമ്പോൾ അതിൽ മറ്റൊരാൾക്കിഷ്ടമുള്ള അഭിപ്രായം പറയാൻ അനുവദിക്കേണ്ടതല്ലെ? നല്ല സൌഹൃദങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടേണ്ടിടത്ത്, വർഷങ്ങളായി നിലനിന്ന സൌഹൃദങ്ങളെ നിഴലിനോട് യുദ്ധം ചെയ്തു നശിപ്പിക്കുന്നവർ. മലയാളം ബ്ലോഗിങ് വളരുകയാണോ? മറ്റുള്ളവരുടെ സ്വകാര്യങ്ങളിൽ നിങ്ങൾക്കെന്തു കാര്യം? ഒരാൾ സ്വയം വെളിവാക്കാൻ ഉദ്ദേശിക്കാത്ത രഹസ്യങ്ങളെ ചൂഴ്ന്നുപോകുന്നതും അയാളുടെ അടിവസ്ത്രത്തിന് മഞ്ഞനിറമാണെന്നു വിളിച്ചുകൂവുന്നതും ഒരു മാനസികരോഗിയുടെ ലക്ഷണമല്ലേ?. സ്വന്തം വിശ്വാസത്തിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കണമെന്നു തന്നെയാണ് അഭിപ്രായം. എന്നാൽ എന്റെ വിശ്വാസങ്ങൾമാത്രമാണ് ശരി എന്നുകരുതുന്നതും എന്റെ വിശ്വാസം തെറ്റാണെന്നുപറയുന്നവന്റെ തന്തക്കുവിളിക്കുന്നതും വിദ്യാഭ്യാസമുള്ള ഒരു ജനതക്കു ചേരില്ല. കൂപമണ്ഡൂകങ്ങളാണവർ. എനിക്കു മുള്ളണം, പക്ഷേ നാലുപേർ ചേരുന്നിടത്തേ മുള്ളൂ എന്ന് നിർബന്ധം പിടിക്കുന്നതെന്തിന്?
മറ്റുള്ളവർക്കു പ്രയോജനപ്രദമായി, മലയാളഭാഷയുടെ വളർച്ചക്കായി ഉപയോഗിക്കപ്പെടേണ്ട വിലപ്പെട്ടസമയം മുണ്ടുപൊക്കിക്കാണിച്ചും അന്യന്റെ സ്വകാര്യരഹസ്യങ്ങളിൽ കടന്നുകയറിയും തീർക്കാതെ...........താനൊക്കെ എന്നാ നന്നാകുന്നെ?

കാപ്പിലാൻ, വിവാദം അവസാനിപ്പിച്ചമട്ടാണ്. അടുത്ത കോള് എവിടെയാണാവോ ?